“Buiten de dansvloer zijn vrouwen de baas. Waarom? Vrouwen zijn van nature regelaars. Zij doen alles: werken, koken, wassen, strijken, zorgen voor de kinderen. Op de dansvloer moeten wij, de vrouwen, dat loslaten en de mannen de leiding durven geven. Erop durven vertrouwen dat zij, de mannen, ons goed begeleiden en niet laten vallen. En dat loslaten is best verdomde moeilijk.” – Willy Buitenhuis
Hoi Nelleke,
Ik weet het. Je hebt even moeten wachten op mijn reactie op Vrouwen zonder Plezier 2 – jouw reactie op mijn ingezonden stukje. Ik kan natuurlijk zeggen dat het bijvoorbeeld komt door de drukke (vakantie)dagen sinds onze laatste briefwisseling. Je weet wel, het “druk, druk,druk”-excuus. En voor een groot deel klopt dat ook wel. Het ontbrekende deel is dat ik gewoon vergat om te gaan zitten en schrijven. Maar je weet hoe het werkt. Sommige dingen blijven – bewust of onbewust – sluimeren en hebben alleen even een klein zetje nodig.
Van de week werd ik bijvoorbeeld getriggerd door een opmerking van mijn danslerares, Willy Buitenhuis van Dansstudio WB. In de periode dat de meeste dansscholen vanwege vakantie gesloten zijn gaat zij onverdroten door met spoedcursussen en technieklessen. Zo ook de afgelopen week waarin de spoedcursus Brons is begonnen. Tijdens deze les maakte Willy een opmerking over de rolverdeling tussen mannen en vrouwen. Mannen hebben op de vloer de leiding (verschaffer), vrouwen dienen te volgen (ontvanger). Daardoor moest ik ineens weer denken aan onze briefwisseling.
Beeldvorming van/over vrouwen
Enfin, terugkomend op jouw reactie. Interessant om te lezen dat jij van mening bent dat de mens voortkomt uit Moedertje Aarde en niet van een of andere verre planeet. Om het even of dat nu Mars of Venus is. Dat Moedertje Aarde is immers een beeldvorming. Opgelegd door bepaalde denkrichtingen in de maatschappij en gestoeld in de Griekse mythologie. Denk Gaia, de oermoeder, de aarde, die ontstond uit de Chaos aan het begin der dingen.
De moeder wordt mede hierdoor doorgaans voor veel rollen aangewezen. De rode lijn blijkt echter toch verzorger, verschaffer van liefde, veiligheid, normen en waarden. Dat Ellen Laan de rol van de vrouw als verschaffer doorvoert naar haar vakgebied (seks en seksualiteit) verbaast mij daarom weinig. Deze rol is immers al eeuwen oud. De beeldvorming ‘vrouwen zijn verschaffer, zelden ontvanger’ van Ellen Laan wordt verkeerd uitgelegd, teveel in een negatief licht geplaatst. Het probleem: een realistischer beeld komt niet overeen met het beeld dat Ellen Laan (en misschien jij) wil schetsen.
We hebben het allebei al gehad over de porno industrie. Daarover bestaat klaarblijkelijk het beeld dat jij ook schetst; fysieke handelingen vanuit een, dominant, mannelijk perspectief. Sprookjes van mannen, voor mannen. Is dat terecht? Steeds meer en meer vrouwen in deze industrie blijken inderdaad verschaffers. Alleen praat ik dan niet over het sprookjesachtige beeld van de vrouw als verschaffers van genot aan de man.
Ik heb het dan wel degelijk over de rol van de vrouw als verschaffers van werk, verschaffers van scripts en ideeën ten aanzien van pornografische films. Mannen worden meer en meer ontvangers, krijgen (lees: ontvangen) opdrachten van deze groeiende groep vrouwen om die uit te voeren. De vrouw is, met haar drang naar vrouwenemancipatie en feminisme, zelf instandhouder van het verschaffer-ontvanger-dilemma van Ellen Laan.
Domineren van en door vrouwen
Naast hun rol als verschaffers in de porno industrie doen vrouwen ook meer en meer domineren op andere gebieden. Neem nu het Fifty Shades-verhaal. Daarover heb je terecht de opmerking over gemaakt dat dit fictie, fantasie betreft. Vriend Maxim doet er volgens jou verkeerd aan om dit als beeldvorming aan te halen voor de rolverdeling tussen man en vrouw. Immers, niemand – geen enkele vrouw – wil zich door een ander, door een man, laten domineren.
Fifty Shades en zijn (of is het haar) opvolgende verhalen zijn ontsproten uit een gedachtenkronkel van E.L. James. En zoals je ongetwijfeld weet is E.L. James een schrijversalias van Erika Leonard, een Britse schrijfster, een vrouw. Anders verwoord, het is dus niet de man, maar deze vrouw die met haar boeken een foute beeldvorming over een seksuele rolverdeling tussen man (ontvanger) en vrouw (verschaffer) stimuleert. Je zou zelfs zover kunnen gaan dat E.L. James door haar boeken een dominerende rol heeft, zowel richting mannen als vrouwen. Als niemand zich wil laten domineren, zoals jij aangeeft, waarom zijn die boeken dan zo’n succes? Daar heeft vriend Maxim noch enig andere man toch echt weinig invloed op gehad.
Een dominerende rol speelt overigens ook in menige slaapkamers, maar dat is niet per definitie een mannelijke of vrouwelijke rol. Die rol wordt ingevuld door maatschappelijke verwachtingen over bedprestaties. Volgens Ellen Laan doen meiden, vrouwen vandaag de dag meer dan vroeger een orgasme faken. Wat een teleurstelling moet dat voor ons als mannen zijn om die waarheid te horen.
Teleurstelling of meerwaarde
Teleurstelling? Ja, want jij stelt min of meer dat de juiste beeldvorming dient te zijn dat vrouwen geen eisen stellen. Het formaat van de penis en de bedprestaties zijn van ondergeschikt belang en irrelevant. Mannen, echte kerels, moeten intiem zijn. Want vrouwen die seks hebben gehad en niet alleen hebben gezien, hebben immers geen behoefte aan een penis die ‘er doorheen knalt’. Dat is niet lekker. Daar kunnen zij niet van genieten. De meerwaarde voor wat betreft de beleving, het contact, de emotionele verbondenheid en intimiteit valt meer onder een definitie als “de liefde met elkaar bedrijven, het elkaar beminnen”. En die definitie staat in schril contrast met porno.
Het zal je misschien verbazen dat er een markt is voor bijvoorbeeld onenightstands. Waarom websites en apps zoals Secondlove, Novamora of Tinder een redelijk succesvol bestaan genieten. Daar zitten mannen en vrouwen die het intieme, het emotionele aspect onnodig vinden. Mannen die geen behoefte hebben aan intimiteit, maar gewoon een natte kut om hun pik willen voelen. Pompen, klaarkomen, dankjewel en tot ziens. Vrouwen die al vaker seks hebben gehad en hun voldoening juist halen uit het stellen van eisen, bijvoorbeeld een penis die erdoorheen knalt. Kortom, seks die niets te maken met eerdergenoemde emotionele verbondenheid. Seks die alles te maken met een dierlijke drang tot copulatie. Denk aan neuken, ketsen, kezen, cohabiteren, bonken, rampetampen, rammen, genotsgrot vullen. Allemaal synoniemen die de fysieke handelingen van geslachtsgemeenschap aangeven en niet spreken over een emotionele band of intimiteit.
Gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen
Het ideaal dat jij – en Ellen Laan – nastreven is dat er een eerlijkere verdeling komt tussen man en vrouw. Dat er een betere balans is tussen verschaffer en ontvanger en vrouwen meer kunnen en mogen genieten. Dat stereotypes en de daarbij gepaard gaande rolverdeling (verschaffer, ontvanger) uit de wereld worden geholpen.
Steeds meer stappen worden in die richting gezet. Zo hoorde ik van de week Martijn Koning bij RTL Late Night spreken over de Unstereotype Alliance. Een samenwerking van grote bedrijven om (seksistische) stereotypes in de reclame aan te pakken. De man werkt, de vrouw kookt. Als ik een bepaalde deo op mijzelf spray, dan komen er horden dames op mij af. Dat soort dingen. Door die reclames aan te pakken zou de weg naar gelijkwaardigheid sneller gemaakt moeten zijn. Het idee van gelijkheid en gelijkwaardigheid is natuurlijk wel een goed idee. Maar is dat wel de weg die je moet willen inslaan? Ik citeer Martijn even.
Over zo’n tien jaar zijn we allemaal gelijk. In de reclame, in de maatschappij, overal. Mannen passen op de kinderen, helpen mee met het huishouden, tonen hun emoties, zijn zorgzaam en teder. En dan verschijnt er een heel groot artikel in de Viva met de kop “Waar zijn verdomme de ECHTE kerels gebleven?”.
Wisselwerking
Jij spreekt over feministische golven, emancipatie voor vrouwen en seksuele revolutie. Die feministische golven die dienen om de verschillen tussen mannen en vrouwen die mannen direct of indirect bevoordelen op te heffen. Om meer gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen te creëren. En de vrouwenemancipatie, een wereldwijde beweging voor gelijkberechtiging van vrouwen op juridisch, politiek, economisch, sociaal en cultureel vlak. Een beweging die al meer dan een eeuw gaande is.
Is die gelijkwaardigheid na al die tijd werkelijk nog steeds de gewenste route? Het streven naar gelijkheid en gelijkwaardigheid is een nobel doel, maar lijkt mij per definitie niet mogelijk. Of jij moet mij twee mensen kunnen tonen die precies hetzelfde zijn op hetzelfde moment. En dan heb ik het niet alleen over het uiterlijk, maar over een exact duplicaat.
Je kan je afvragen of het niet beter is om af te stevenen naar een wisselwerking. Een situatie waarin mannen en vrouwen afwisselend verschaffer of ontvanger zijn, ook als dit niet altijd evenredig verdeeld kan zijn. Een maatschappij waarin mannen ook echt mannen kunnen zijn en vrouwen ook echt vrouwen. Waarin wordt samengewerkt om het plaatje van een perfect danspaar neer te zetten. Waar de rol van leider en volger (i.p.v. verschaffer en ontvanger) elkaar continu en in goede harmonie afwisselen en aanvullen.
Misschien tijd dat de stijldansles weer verplichte kost bij de opvoeding wordt?